Oproep

Voor zover mij bekend, wordt er momenteel gewerkt aan een eigen officiële website van het "Hospice Martinus".
Zolang deze nog niet gerealiseerd is, ben ik graag bereid om deze weblog te blijven bijhouden.
Daarbij ben ik in de toekomst echter in hoge mate aangewezen op informatie van buitenaf.
Natuurlijk zal ik zelf contact blijven houden met de mensen van "Martinus", maar over belangrijke actualiteiten zal ik niet meer 'direct' kunnen beschikken.
Daarom wil ik iedereen verzoeken om mij bij het actualiseren zoveel mogelijk behulpzaam te willen zijn. Omdat het eigenhandig plaatsen artikelen en/of berichten helaas technisch niet mogelijk is, vermeld ik hier graag mijn e-mail adres: j.c.vandelaar@home.nl, in de hoop dat ik nog veel informatie en vooral positieve reacties over het hospice mag ontvangen.
Bij voorbaat dank!
Jo van de Laar

Mijn eigen verhaal: vervolg en einde

Vanaf 24 september ging de toestand van onze moeder toch opeens zienderogen achteruit.
Door een tekort aan voedsel en vooral drinken, namen haar krachten alsmaar af.
Het toch al tengere lichaam werd stukje bij beetje gesloopt.
Daarnaast kon ze haar ziekbed na verloop van tijd ook psychisch niet meer aan.
Aan het verpleegkundig personeel gaf zij op emotionele wijze aan, zo niet meer verder te willen.
Na overleg met de behandelende arts, gaf zij door gebaren aan, in te stemmen met de weg van palliatieve sedatie. Wij, haar kinderen, konden uiteraard niets anders doen dan haar besluit te respecteren en onze inwilliging te geven.
Zo werd zij vanaf 3 oktober geleidelijk in een diepe slaap gebracht, waaruit zij tenslotte niet meer zou ontwaken.

Het einde kwam in de vroege ochtend van zaterdag 6 oktober.
Om 8.07 sloot onze liever mam, schoonmoeder, oma en overgrootmoeder voor altijd haar ogen.
Het was een zeer emotioneel moment, maar wij beseften tegelijkertijd dat ze dit zelf zo gewild had. Daarnaast konden wij ons troosten met de gedachten alles voor haar gedaan te hebben en datzelfde geldt met name ook voor het haar dag en nacht omringende personeel, dat ik langs deze weg nog eens heel bijzonder wil dank zeggen.