Oproep

Voor zover mij bekend, wordt er momenteel gewerkt aan een eigen officiële website van het "Hospice Martinus".
Zolang deze nog niet gerealiseerd is, ben ik graag bereid om deze weblog te blijven bijhouden.
Daarbij ben ik in de toekomst echter in hoge mate aangewezen op informatie van buitenaf.
Natuurlijk zal ik zelf contact blijven houden met de mensen van "Martinus", maar over belangrijke actualiteiten zal ik niet meer 'direct' kunnen beschikken.
Daarom wil ik iedereen verzoeken om mij bij het actualiseren zoveel mogelijk behulpzaam te willen zijn. Omdat het eigenhandig plaatsen artikelen en/of berichten helaas technisch niet mogelijk is, vermeld ik hier graag mijn e-mail adres: j.c.vandelaar@home.nl, in de hoop dat ik nog veel informatie en vooral positieve reacties over het hospice mag ontvangen.
Bij voorbaat dank!
Jo van de Laar

Mijn eigen verhaal: vervolg en einde

Vanaf 24 september ging de toestand van onze moeder toch opeens zienderogen achteruit.
Door een tekort aan voedsel en vooral drinken, namen haar krachten alsmaar af.
Het toch al tengere lichaam werd stukje bij beetje gesloopt.
Daarnaast kon ze haar ziekbed na verloop van tijd ook psychisch niet meer aan.
Aan het verpleegkundig personeel gaf zij op emotionele wijze aan, zo niet meer verder te willen.
Na overleg met de behandelende arts, gaf zij door gebaren aan, in te stemmen met de weg van palliatieve sedatie. Wij, haar kinderen, konden uiteraard niets anders doen dan haar besluit te respecteren en onze inwilliging te geven.
Zo werd zij vanaf 3 oktober geleidelijk in een diepe slaap gebracht, waaruit zij tenslotte niet meer zou ontwaken.

Het einde kwam in de vroege ochtend van zaterdag 6 oktober.
Om 8.07 sloot onze liever mam, schoonmoeder, oma en overgrootmoeder voor altijd haar ogen.
Het was een zeer emotioneel moment, maar wij beseften tegelijkertijd dat ze dit zelf zo gewild had. Daarnaast konden wij ons troosten met de gedachten alles voor haar gedaan te hebben en datzelfde geldt met name ook voor het haar dag en nacht omringende personeel, dat ik langs deze weg nog eens heel bijzonder wil dank zeggen.

Gedicht

De dichter Jan Gulikers uit Meersen schreef in zijn bundel "Dichter bij de dood" het onderstaande, toepasselijk gedicht:

HOSPICE

Toen ik door deze deur ging,
wist ik:
Dit is het voorportaal van de dood;
hier is mijn aardse eindbestemming.
De mensen die mij brachten, ach -
ze hielden zich groot,
maar ik voelde geen angst of beklemming,
enkel berusting: het moet zo zijn -
als ik hier maar zonder al te veel pijn
me kan verzoenen met de dood
én met het leven, míjn leven,
waarin ik heb mogen ontvangen en geven.
Als een trage rivier trekken de jaren voorbij:
ik aanschouw de beelden van mijn bestaan.
De tijd tikt verder, ik tel de dagen,
wetende dat het uur nadert dat ik zal gaan .........................

Herdenkingsdienst

Team en vrijwilligers van het Hospice Martinus nodigen bij deze de nabestaanden uit voor de herdenkingsdienst op vrijdag 28 september aanstaande.

Mijn eigen verhaal

Het was donderdag 9 augustus 2007.

Mijn vrouw en ik namen afscheid van onze dochter, schoonzoon en kleindochter.
Op datzelfde moment rinkelde de telefoon. Automatisch wierp ik een blik op de klok; het was 19.15 uur. Terwijl ik mij afvroeg, wie er op dat tijdstip nog kon bellen, pakte mijn vrouw de telefoon, maar gaf hem direct aan mij door: "Er is iets met mam ..... !" Aan de andere kant van de lijn klonk de stem van mijn zus, die onze 95-jarige moeder na "een dagje uit" weer in haar vertrouwde aanleunwoning had afgeleverd. Terwijl ze nog even aan het nakletsen waren, had mijn moeder plotseling 'rare bewegingen' gemaakt en was toen in een fauteuil ineen gezakt. Mijn zus belde meteen 112 en daarna mij.

Ik besefte onmiddellijk dat er iets ernstigs aan de hand moest zijn en reed dus samen met mijn vrouw naar de woning van mijn moeder.
Nauwelijks 5 minuten later waren wij ter plekke.
Een eerste snelle blik op mijn moeder zei mij eigenlijk al genoeg: rechter lichaamszijde volledig verlamd en geen spraakvermogen meer. Hier was duidelijk sprake van een hersenbloeding of een herseninfarct. De oorzaak is verschillend, maar het gevolg meestal hetzelfde.

Vrijwel direct na mijn aankomst arriveerde ook de ambulance.
Duidelijk was dat alles nu zeer snel moest gaan.
Na een kort onderzoek werd er dan ook geen onnodige tijd verloren en even later reden wij met zwaailicht en sirene in een hoog tempo naar het Atrium MC in Heerlen.
Daar gaf een CT-scan nader uitsluitsel: moeder was getroffen door een zwaar herseninfarct.
Ze werd overgebracht naar de Braincare Unit, waar pogingen zouden worden ondernomen om het stolsel via trombolyse op te lossen. Dit bleek niet tot enig succes te leiden.

Toen dat duidelijk werd, zagen mij zus en ik zich voor een volgend probleem geplaatst.
Enkele jaren eerder had mijn moeder ons namelijk als gevolmachtigden aangewezen met betrekking tot een zogenaamde zorgverklaring, waarin zij bepaalde had dat er, in een geval als dit, geen levensverlengende zorg, zoals kunstmatige voeding enz., mocht worden toegepast.
Gezien de uitzichtloze toestand van onze moeder, besloten wij eensgezind deze wilsbeschikking te zullen respecteren en naleven.
Toen wij de behandelende arts(en) een kopie van het document overhandigden, werd er direct dienovereenkomstig gehandeld. Moeder werd van de apparatuur gehaald en overgebracht naar een 'normale' kamer. Intussen waren 2 sliktests negatief gebleken, met andere woorden: eten of drinken via de natuurlijke weg was vrijwel uitgesloten.
We wisten nu dat moeder nog maar luttele dagen te leven zou hebben.
Omdat wij de ziekenhuiskamer nu niet bepaald de meest geschikte ruimte voor een waardig afscheid leek, regelden wij via het CIZ (Centrum Indicatiestelling Zorg) een overbrenging naar en opname in het Hospice Martinus te Mechelen. De toezegging hiervoor kregen wij op dinsdag 14 augustus en de overbrenging zou plaatsvinden op donderdag 16 augustus. Zelf geloofden we eigenlijk allemaal niet, dat moeder dan nog in leven zou zijn.

Maar onze moeder, hoe klein van stuk ook, is haar hele leven lang uiterst taai gebleken en dat was ook nu weer het geval.
Zo arriveerde ze, goed ingepakt, in de ochtend van die bewuste donderdag op het adres Heerenhofweg 7 in Mechelen, waar kamer 2 voor haar was 'gereserveerd'. Toen ze op de brancard werd binnengebracht, was haar geest heel helder en bekeek ze de nieuwe omgeving vol belangstelling. Korte tijd later lag ze eindelijk in haar (voorlopig) 'eigen' bed.
Op mijn vraag, of ze wist waar ze was, knikte ze bevestigend. Het is echter tot heden niet duidelijk, of dat ook werkelijk zo was/is.

Kort na deze 'verhuizing', gaf zij met haar mond aan dorstig te zijn.
Uit het ziekenhuis hadden we uit voorzorg een kleine dosis verdikkingsmiddel meegekregen, dat het slikken van vloeistoffen zou kunnen ondersteunen.
Onder het motto "Niet geschoten, is altijd mis", besloten wij, geholpen door het deskundige personeel, nog maar eens een gok te wagen. En ziedaar: moeder slaagde er warempel in om een paar slokjes te drinken.

In de volgende dagen maakte ze op dit gebied steeds meer vordering. Ook dikkere substanties, zoals pudding, yoghurt en kwarktaart kregen weer een kans. Zo verstreken de eerste dagen, waarbij eerder sprake was van vooruitgang dan het te verwachten einde.

Intussen deden de verpleegkundigen en een legertje van gemotiveerde vrijwilligers alles mogelijke om het verblijf van mam in het hospice zo aangenaam en tegelijkertijd haar lijden en ongemakken zo draagbaar mogelijk te maken. Dankzij die buitengewone en hartverwarmende zorg bloeide onze moeder stukje bij beetje op.
Natuurlijk was zij onderhevig aan stemmingswisselingen, maar dat schijnt kenmerkende te zijn voor zogenaamde CVA-patiënten. Het ene ogenblik "Himmelhoch jauchsend" en het andere "Zum Tode betrübt".

Na zo'n vijf weken, begon ze opeens onverstaanbare klanken te produceren.
Met de 'herontdekking' van haar eigen stem, ontstond waarschijnlijk de toenemende behoefte om weer met haar omgeving te kunnen communiceren. Er volgenden al spoedig hele zinnen, waaraan helaas niemand een touw aan vast kon knopen. Het waren momenten om moedeloos van te worden, natuurlijk met name voor haarzelf, maar ook voor ons: haar kinderen en kleinkinderen.
Via de huisarts werd een logopedist ingeschakeld, maar ook die staat vooralsnog machteloos.
Toch geven wij, aangemoedigd door het steeds meelevende personeel, de moed nog niet op.

Gisteren (23 september) stond Mechelen in het teken van het 350-jarig bestaan van het plaatselijke schuttersgilde. Bij een dergelijke festiviteit hoort, naast de schietwedstrijden, onlosmakend een feestelijke optocht en defilé. Moeder werd door het verzorgend personeel goed ingepakt in een rolstoel gezet en naar de gemeenschappelijke huiskamer gereden om daar, zij het in beperkte mate, van het schouwspel buiten getuige te kunnen zijn.
Natuurlijk gaat zo'n eerste uitstapje, na een strijd op leven en dood van 6 weken, niet in iemands koude kleren zitten.
Vandaag, maandag 24 september, heeft mam dan ook vrijwel alleen maar geslapen, veel meer dan in de voorafgaande dagen. Misschien vindt ze dat schuttersfeest wel een waardige afsluiting van haar lange leven en heeft ze met de onverstaanbare zinnen, die ze ook vandaag weer tot mij richtte, mij dit willen meedelen.

Wordt vervolgd.

1ste lustrum

Expositie 'een liefdevol eerbetoon'

ter gelegenheid van het 5 jarig bestaan van Hospice Martinus te Mechelen

12-15 september 2007 met beelden van Ivon Drummen en anderen

Hospice Martinus
Heerenhofweg 7
6281 AR Mechelen

meer informatie

Vrijwilligers gezocht!

Vrijwilligers gezocht voor Hospice Martinus te Mechelen

Steunpunt Mantelzorg zoekt vrijwilligers

Het Steunpunt Mantelzorg is op zoek naar vrijwilligers voor Hospice Martinus te Mechelen.

In dit hospice verblijven mensen in hun laatste levensfase.
Zij kunnen daar op hun eigen manier, waardig afscheid nemen van het leven.
Vrijwilligers en beroepskrachten zorgen samen voor een huiselijke sfeer in het hospice.

Wat doen vrijwilligers van het Steunpunt Mantelzorg in het hospice?
De vrijwilliger doet licht verzorgend en huishoudelijk werk.
Er wordt overdag gewerkt in diensten van vijf uur.

Ook zoeken wij vrijwilligers die ’s nachts aanwezig willen zijn in het hospice.
Wat bieden wij de vrijwilligers?

Het Steunpunt Mantelzorg zorgt voor onkostenvergoeding én een professionele begeleiding van de vrijwilligers.

Wilt u meer weten? Kijk dan op http://www.voormantelzorgers.nl/ of neem contact met ons op:
Tel. 043-3215046 (elke werkdag van 10.00 – 15.00 uur).